Athelas - Królewskie Ziele

Dragosani

Lotnisko w Londynie. Wielkie, zatłoczone, obsługujące tysiące osób dziennie i bardzo brudne. Takie myśli miał Dorian Simpson, gdy szukał bramki prowadzącej do samolotu którym miał lecieć do Rio de Janeiro. Miał nadzieje że zdąży. Udało się. Zdążył. Przeszedł przez rutynowa kontrolę bez problemów. W końcu nie miał ze sobą wiele. Jedna walizka z najpotrzebniejszymi rzeczami, portfel z pieniędzmi. I stara księga. Na jego podróż po amazońskiej dżungli nie potrzebował więcej. W końcu usiadł w wyznaczonym mu fotelu i odetchnął z ulgą. Zdążył...

[No jak się domyślacie zaczynamy w tym samolocie:P]

AlterEgo

Kilka rzędów dalej siedział szczupły mężczyzna. Oglądał zdjęcie rodzinne popijając kawą, trzeba dodać, że kawa była ohydna. Obok niego znajdowało się puste miejsce.

Kathlin

Elizabeth wysiadła z czarnej taksówki, zła i znudzona. Wzięła swoje walizki i skierowała się do odprawy. Oczywiście, bramka musiała zapiszczeć i Ellie musiała zdjąć swoje gustowne szpileczki, i ochroniarze znów gapili się jak przygłupie, bezrozumne zwierzęta. Obdarzyła ich pełnym pogardy, lodowatym spojrzeniem i skierowała się do gate`u. Po chwili razem z resztą nudnych i szarych współ-pasażerów wsiadła do samolotu. Usiadła na fotelu, obok siedziała jakaś starsza pani, strasznie pomarszczona, posłała młodej kobiecie oskarżycielskie spojrzenie - Zazdrościsz, co starucho? - pomyślała Elizabeth z chłodnym uśmiechem i usiadła wygodnie na fotelu. Czekając na start samolotu sięgnęła po książkę w czarnej okładce i zaczęła ją studiować.

Dragosani

Dorian również sięgnął po książkę. Jej okładka tez była czarna. Lecz znacznie starsza. Już niemal niewidoczny był tytuł - "Necronomicom". Simpson otworzył ja na losowej stronie. I tak znał jej treść niemalże na pamięć. Na otworzonej stronie była rycina dziwacznej istoty. Miała humaniodalną sylwetkę, głowę ośmiornicy i skrzydła. Każdy obserwator z miejsca uznałby że owa książka jest czysta fantastyką. Przecież takie potwory nie istnieją.

Kathlin

- Hm... A pani to tak sama podróżuje? Och, to nie bezpieczne. I jeszcze w takim stroju - zaczęła gadać staruszka, przewracając oczami. Elizabeth spojrzała na nią chłodno, zastanawiając się co jest bardziej nie tak: obcisłe rurki czy top z głębokim dekoltem - Przeszkadza mi pani, czytam - odburknęła niegrzecznie - Och! Co za brak... - zaczęła, ale Elizabeth uznała że nie zamierza do końca podróży wysłuchiwać staruchy, więc bezceremonialne przesiadła się dalej od niej. Na szczęście w samolocie nie było zbyt wielu ludzi i znalazła inne miejsce, w sumie w rzędzie wszystkie trzy fotele były puste, więc usiadła przy oknie i znów sięgnęła po książkę. Czytała w zamyśleniu, lekko marszcząc brwi. Ogarniała ją fala irytacji, że samolot nadal nie startuje.

Dragosani

Nagle do Doriana podszedł jakiś typ.
- Przepraszam, ale zajął pan moje miejsce. - odezwał się i na dowód pokazał bilet. Numer 69. Taki sam jak na fotelu.
- Cholera. - odparł Dorian w ramach przeprosin i ustąpił. Wziął księgę i spojrzał na swój bilet. 96. Widocznie w pośpiechu pomylił miejsca. Rozejrzał się po samolocie w poszukiwaniu swojego fotela. W końcu go znalazł. Więc poszedł tam. Obok siedziała jakaś blondynka. Z wyglądu prawniczka, lekarka lub coś w tym guście. Czytała książkę. Zapewne jakieś romansidło. Simpson nie chcąc stać jak idiota usiadł we właściwym fotelu. Od razu wrócił do lektury "Necronomiconu".

Tymczasem do Maxa dosiadł się jakiś wychodzony jegomość. Był prawie łysy, na nosie miał okulary o cienkich ramkach. Ubrany był w brązowy garnitur. Ot zwyczajny urzędas. Ale był podejrzany. Rozglądał się zdenerwowany, pocił się i oddychał ciężko. I usilnie próbował to wszystko ukryć.

AlterEgo

Max zaczął go dyskretnie obserwować. Zerkał na niego od czasu do czasu gdy Payne rozglądał się po samolocie. Detektyw czekał na to co stanie się później, może to zwykły urzędas z problemami żołądkowymi albo... Wszystko się okaże. W razie czego, był gotów interweniować.

Telvani

Podejrzanym wzrokiem lustrował wnętrze samolotu. Byle jak najdalej stąd. Może w Rio znajdzie spokój, i los potoczy się jakoś inaczej? Był nawet zbyt zmęczony by westchnąć. Siedział tak na swoim miejscu niczym paralityk, od czasu do czasu rozglądając się wokół i lustrując pasażerów. Przyglądał się każdemu uważnie, jakby mógł patrzeć wgłąb ich dusz oraz analizować ich charaktery.

Dragosani

W tym czasie samolot wystartował. Wzniósł sie na standardowy pułap. Lot do Rio de Janerio rozpoczął się.

Telvani

Widząc że samolot wzbił się w powietrze zaczął... śpiewać! Dokładnie, zaczął śpiewać (fałszując z deka) piosenkę "Going To Brazil", tak żeby jakoś uczcić opuszczenie smutnego Londynu.

Here we go again, on a 747,
Looking at the clouds
From the other side of heaven,
Smoking & drinking, never gonna stop,
Reading magazines,
Stop me looking at the clock,
Wanna watch the movie,can't keep still,
Flying down to Rio, going to Brazil,
Watching all the roadcrew
Attacking little girls,
Joined the mile high club,
Goin' round the world,
All the booze is free,
Airline going broke,
Here come the lady
With another jack and coke,
Wanna watch the movie,
Can't keep still,
Flying down to Rio, going to Brazil,
Steve, Clem,Hobbsy,
John,Crazy Dil and Pappy,
Had to travel second class,
They ain't too fucking happy,
Elevator music, butter in my ears,
Think we're gonna die,
Just the pilot changing gear,
Wanna watch the movie, can't sit still,
Flying down to RIO, going to Brazil.

Kiedy skończył rozejrzał się jak na jego śpiew zareagowali inni pasażerowie.

Kathlin

Elizabeth przez chwilę miała wrażenie, że ktoś zaczął kogoś torturować na pokładzie samolotu, dopiero po chwili zorientowała się że to śpiew. Spojrzała z pogardą na mężczyznę i zezłościła się na siebie, że nie poczekała tych kilku dni aby polecieć lepszym samolotem. Na szczęście mężczyzna się uciszył, ale kobieta przyrzekła sobie w duchu że jak znów zacznie wyć to wbije mu obcas w krtań aby go uciszyć. Znudzona złożyła na kolanach książkę o wdzięcznym tytule `Krwawa sprawa, czyli anatomia zbrodni dla zaawansowanych` i przywołała stewardessę - Chciałam zmówić kieliszek wina, półsłodkie - powiedziała przeglądając kartę, kobieta z usłużną miną natychmiast podała trunek. Elizabeth obejrzała kieliszek, i zanim upiła łyk dokładnie wytarła brzeg chusteczką i upiła kilka łyków, po chwili zastanowienia uznała że nie ma nic lepszego do zajęcia więc wróciła do lektury.

Dragosani

Dorian skrzywił się słysząc fałsz śpiewającego faceta. Zerknął na tytuł książki czytanej przez siedząca obok kobietę. To był jego odruch bezwarunkowy. Widząc tytuł stwierdził, że kobieta musi być patologiem, jakimś lekarzem, albo seryjną morderczynią. Postanowił poudawać kogoś towarzyskiego, zagadał wskazując jej książkę.
- Jest pani patologiem, czy seryjną morderczynią? - zapytał i w myślach pacnął się w czoło. Jak zawsze musiał spieprzyć początek rozmowy.

Kathlin

- A jeżeli morderczynią, to co? Przesiądzie się pan czy zawoła stewardessę? - zapytała z ironicznym uśmiechem i dopiła swoje wino - A tak naprawdę to jestem, a raczej byłam pediatrą. A co, nie wygladąm na taką co lubi malutkie, słodkie dzieciątka?. -

Dragosani

- Eeee... nie bardzo. Tak na oko to powiedziałbym właśnie że jest pani patologiem... A tak właściwie, nazywam się Dorian Simpson. I jeśli o mnie chodzi to jestem... hmm... "byłym archeologiem obecnie zajmującym się badaniem mitów".

Kathlin

- Elizabeth Lavey, miło mi - powiedziała z uśmiechem, nieco chłodnym, jej oczy pozostały zimne i niewzruszone - Badanie mitów? Hm... to dość dziwne zajęcie. Cóż, ale pewnie robi pan to co lubi. A ja leczyłam dzieci, i nie lubiłam ich. Zrezygnowałam dla ich dobra i własnego komfortu psychicznego -

Dragosani

- Hehe... rozumiem. - odparł Dorian i zamknął otwartą wcześniej księgę. - Musze przyznać że moja praca może nie jest zbyt dobrze płatna, ale pasjonująca. - dodał. - No ale nie będę pani zanudzał starymi opowieściami.

Kathlin

- A u mnie było na odwrót. Nudno, ale za to dobrze płatna... Ale po jakimś czasie to bardzo się nudzi i męczy - powiedziała oglądając swoje równo przypiłowane paznokcie, po czym wyciągnęła z torebki papierowy pilniczek i lekko przypiłowała jeden. Widocznie zadowolona z efektu schowała z powrotem do torebki i zamówiła kolejny kieliszek wina - Nie znoszę podróży samolotem - mruknęła, po chwili zjawiła się stewardessa z kieliszkiem trunku i ze swoim głupim, służalczym uśmiechem.

Dragosani

- Nie wątpię. - odparł Dorian.

W tym czasie dziwny człowiek siedzący obok Maxa zaczął się trząść. Potem padł na podłogę cały w silnych drgawkach. Wyglądał jakby dostał ataku epilepsji.

AlterEgo

Max podskoczył do mężczyzny, wyciągnął swój portfel i wcisnął go do ust mężczyzny by nie ogryzł sobie języka. Rozerwał dwa guziki pod szyją chorego by nic go nie krępowało. Rozmiary mężczyzny i szerokość przejścia uniemożliwiały ustawienie go w pozycji bocznej ustalonej więc został na plecach. Detektyw przytrzymywał ręce chorego. Wszystko to działo się bardzo szybko, nie minęła nawet minuta. Lekarza! - Zaczął głośno wołać.

Kathlin

- Do diabła... - syknęła gniewnie Elizabeth i wstała, odepchnęła bezceremonialnie przerażoną stewardessę i podeszła do wijącego się na ziemi mężczyzny - To tylko atak epileptyczny... nawet nie bardzo silny - powiedziała spokojnie - Co się tak gapicie?! Może ktoś by dał jakieś odzienie czy coś, aby mu pod głowę położyć! Inaczej jeszcze sobie głowę rozbije i wtedy będzie problem - warknęła, usiłując przytrzymać jego głowę, ktoś podał koc, który młoda lekarka ułożyła mężczyźnie pod głową - Teraz trzeba go przytrzymać, i poczekać aż atak minie - powiedziała do człowieka, który pierwszy pomógł choremu.